Ik was op school niet zo’n hoogvlieger wanneer het aankwam op Nederlands, Engels en wiskunde. Door mijn dyslexie was school gewoon niet altijd een pretje. 

Wel was ik goed in de creatieve vakken, schilderen, tekenen, breien, haken en houtbewerken. Maar toen ik van de middelbare school af kwam had ik mijzelf wijs gemaakt dat je daar geen geld mee kon verdienen. Ondanks dat ik na deze periode nog wel wat creatieve zijstappen heb gemaakt ter verkenning van mijn pad, was ik er zo van overtuigd dat een carrière binnen de culturele sector niet voor mij was weggelegd. Ik moest zekerheid hebben en ik dacht dat de opleiding Bestuurskunde en Overheidsmanagement mij dat zou geven. Nadat ik de opleiding had afgerond, wist ik dat ik geen hele dagen op kantoor wilde zitten en dat ik de creativiteit miste. Ik vertrok naar Spanje om daar te werken in de hotellerie. Na een super leuke tijd te hebben gehad, bleek ook dat het niet te zijn en ik kwam weer terug naar Nederland. 

Het was dát moment, dat ik het schilderen weer oppakte. Een periode waarin ik heel erg de behoefte had om iets voor mijzelf te doen. Ik kwam er toen achter dat schilderen mij creatief gezien prikkelt maar gelijktijdig zorgt voor een innerlijke rust en connectie met mijzelf. 

Toen in 2020 Corona uitbrak ben ik naast het schilderen ook het fotograferen gaan oppakken. Iets wat ik voor mijn studie was begonnen, maar al snel tijdens mijn studie aan de kant had gezet. 

Het is juist de Corona periode geweest dat ik naast het schilderen, mijn liefde voor fotografie hervond. Ook ontstond het idee om het menselijke kunstwerk(lichaam) te verwerken in mijn kunstwerken. Voor mij is dit een unieke formule die mij de mogelijkheid geeft om mijn twee liefdes samen te brengen en om anderen te laten zien hoe mooi ze zijn. 

Hoe dankbaar mogen we zijn dat we een lichaam hebben, die leven mogelijk maakt?!